มีผู้คำนวณการใช้เวลาของมนุษย์ตั้งแต่เกิดจนตาย ซึ่งประมาณอายุขัย ๗๐ ปีว่า มนุษย์จะใช้เวลานอนประมาณ ๒๔ ปี ศึกษาและทำงานประมาณ ๒๐ ปี พักผ่อนและรื่นเริงประมาณ ๙ ปี รับประทานอาหารประมาณ ๖ ปี เดินทางประมาณ ๒ ปี เจ็บป่วยประมาณ ๕ ปี แต่งกายประมาณ ๓ ปี และทำพิธีทางศาสนาประมาณ ๑ ปี ข้อมูลนี้ถึงจะไม่ถูกตรงหมดสำหรับทุกคน แต่ก็เป็นเครื่องเตือนใจได้

เรื่องเวลานี้ นับว่าเป็นเรื่องสำคัญ เพราะมีส่วนกำหนดพัฒนาการของสรรพสิ่งในโลกและเปรียบเหมือนทรัพยากรที่มีจำกัด ไม่สามารถเก็บสะสมไว้ใช้ในวันต่อไป หมดแล้วก็หมดเลย จึงต้องใช้อย่างรู้คุณค่า และการรู้คุณค่าของเวลานั้น มีผู้ยกตัวอย่างเพื่อให้เห็นภาพว่า หากต้องการรู้คุณค่าของเวลา ๑ ปี ให้ถามนักเรียนที่สอบตก หากต้องการรู้คุณค่าของเวลา ๑ เดือน ให้ถามแม่ที่อุ้มท้องรอเวลาคลอด หากต้องการรู้คุณค่าของเวลา ๑ สัปดาห์ ให้ถามบรรณาธิการหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ หากต้องการรู้คุณค่าของเวลา ๑ วัน ให้ถามคนงานรายวันที่มีลูกเล็ก ๆ ต้องเลี้ยงดู หากต้องการรู้คุณค่าของเวลา ๑ ชั่วโมง ให้ถามคนที่กำลังรอคอยคนรัก หากต้องการรู้คุณค่าของเวลา ๑ นาที ให้ถามคนที่พลาดรถไฟเที่ยวนั้น หากต้องการรู้คุณค่าของเวลา ๑ วินาที ให้ถามคนที่เพิ่งรอดตายจากอุบัติเหตุมาได้อย่างหวุดหวิด หากต้องการรู้คุณค่าของเวลาแค่เสี้ยววินาที ให้ถามนักวิ่งที่ได้เหรียญเงินถ้าเอ่ยขึ้นลอย ๆ ว่าเจ็ดสิบปีก็ฟังดูเหมือนนานมาก แต่ถ้าแยกแยะดังที่มีผู้คำนวณข้างต้นจะเห็นว่าเอาเข้าจริง ๆ เวลาที่จะเอามาทำสิ่งเป็นสาระแก่ชีวิตนั้นมีไม่มากเลย ผู้ไม่ประมาทจึงควรคิดเสมอว่าจะทำอะไรบ้างกับเวลาของเรา ก่อนที่เวลานั้นจะไม่มีอีกต่อไป

www.การลอยอังคาร.com

เวลาคนตายก่อนที่จะนำศพเข้าโลง สัปเหร่อจะผูกศพให้เป็นเปลาะ ๆ ด้วยด้ายดิบ เรียกว่า “ตราสัง” โดยทั่วไปจะมัดศพเป็น ๓ เปลาะ คือ ที่คอ ที่มือ และที่เท้า ขณะที่มัดศพ สัปเหร่อจะร่ายคาถา ซึ่งคนส่วนมากเข้าใจว่าเพื่อเป็นการสะกดวิญญาณคนตายไม่ให้ดุร้ายหรือมาหลอกหลอนผู้คน

เมื่อเริ่มมัดศพที่คอ สัปเหร่อจะร่ายคาถาว่า ปุตโต คีเว มัดศพที่มือจะร่ายคาถาว่า ภริยา หัตเถ และมัดศพที่เท้าจะร่ายคาถาว่า ธนัง ปาเท ความจริงแล้ว คาถาที่สัปเหร่อร่ายนั้น เมื่อแปลเป็นภาษาไทยแล้ว ความหมายไม่เกี่ยวกับการสะกดวิญญาณแต่อย่างใด แต่จุดประสงค์ของคนโบราณท่านต้องการสอนปริศนาธรรมแก่คนเป็นต่างหาก กล่าวคือ

๑. ปุตโต คีเว แปลว่า ลูกเป็นบ่วงผูกคอ คือเริ่มผูกตั้งแต่รู้ว่าลูกมาปฏิสนธิ ทั้งพ่อและแม่ก็พยายามประคับประคองทุกอิริยาบท จะกลืนอะไรลงคอสักคำก็เป็นห่วงลูก คอยระวังไม่ให้กระทบกระเทือนลูกในท้อง คลอดออกมาก็ยิ่งเป็นห่วง แม้จะเติบโตแล้วก็ยังไม่หมดห่วง คือจะทำอะไรก็ต้องคล้อยตามกันแบบจูงกันไป และต้องคอยเหนี่ยวรั้งกันและกันไว้ ด้วยกลัวลูกจะคบเพื่อนเลว ติดยาเสพติด เป็นต้น

๒. ภริยา หัตเถ แปลว่า สามีภรรยาเป็นบ่วงผูกมือ คือจะทำอะไรก็ต้องคล้อยตามกันแบบจูงกันไป และต้องคอยเหนี่ยวรั้งกันและกันไว้ด้วย มีปัญหาเกิดขึ้นก็ต้องปรึกษากัน บางครั้งอาจจะขัดแย้งกระทบกระทั่งกันบ้าง เหมือนลิ้นกับฟัน ก็ให้ยึดหลักว่า อย่าให้เจ็บตัว อย่าให้เจ็บใจ อย่าให้เสียของ และอย่าให้เสียงาน เรียกว่า ทะเลาะกันอย่างมีหลักการ

๓. ธนัง ปาเท แปลว่า ทรัพย์สมบัติเป็นบ่วงผูกเท้า คือทรัพย์ที่เราหามาได้ด้วยหยาดเหงื่อและแรงงานแสนจะลำบาก เมื่อได้มาแล้วกต้องรักต้องห่วง จะย่างเท้าห่างบ้านไปไหน ก็อดห่วงหน้าพะวงหลังไม่ได้ ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา แต่ถ้าห่วงมากจนเกิดไปสุขภาพจิตย่ำแย่ ก็ต้องปล่อยวางเสียบ้าง จิตใจจะได้ปลอดโปร่ง

ดังนั้น บ่วงทั้ง ๓ คือ บุตรธิดา สามีภริยา และทรัพย์สมบัติ จึงเป็นบ่วงของคนที่ยังข้องเกี่ยวอยู่กับโลกใครปลดบ่วงทั้ง ๓ นี้ได้หมดก็สบาย แต่เมื่อยังมีบ่วงอยู่หรือยังปลดไม่หลุด ก็ต้องปฏิบัติต่อบ่วงทั้ง ๓ ให้ถูกต้องจึงจะหาความสุขได้ตามควรแก่วิสัยของชาวโลก

www.การลอยอังคาร.com

ความพอดีหมายถึงความลงตัวความพอเหมาะพอสมความเป็นเหตุเป็นผลในตัวเองการที่ดวงอาทิตย์ส่องสว่างกลางวัน ดวงจันทร์สุกสว่างกลางคืนดาวนับล้านดวงล่องลอยอยู่ในท้องฟ้าโลกหมุนรอบตัวเอง พร้อมกับโคจรรอบดวงอาทิตย์ทําให้เกิดปรากฏการณ์ทางธรรมชาติที่สมดุลนี้คือความพอดีทางธรรมชาติ เป็นประโยชน์เกื้อกูลแก่ทุกชีวิตบนโลกการที่สัตว์ขั้วโลกเหนือมีขนหนาไว้กันหนาว สีขาวกลมกลืนกับหิมะในขณะที่สัตว์เขตร้อนมีขนน้อยสีสันฉูดฉาดกลมกลืนกับสภาพแวดล้อม ก็ถือเป็นความพอดีซึ่งเป็นประโยชน์และเกื้อกูลป้องกันภัยในชีวิตตามธรรมชาติเช่นกัน สําหรับชีวิตมนุษย์พระพุทธเจ้าทรงแสดงหลักความพอดีซึ่งเป็นประโยชน์แก่ชีวิตไว้ ๒ ระดับคือ

๑. ความพอดีระดับสูงเรียกว่ามัชฌิมาปฏิปทา คือข้อปฏิบัติที่ทําให้บรรลุถึงปัญญาขั้นสูงสุดจนเข้าใจสรรพสิ่งได้ถูกต้อง ตามที่มันเป็นและปฏิบัติได้ถูกต้องสอดคล้องกับความจริงที่เป็นไปตามเหตุปัจจัยไม่กะเกณฑ์ หรือเข้าใจไปตามที่ตนอยากให้เป็นแล้วปฏิบัติไปตามที่อํานาจความอยากชักพาข้อปฏิบัตินี้คือมรรคมีองค์ ๘ หรือย่อให้สั้นเป็นศีลสมาธิและปัญญา

๒. ความพอดีระดับสามัญเรียกว่ามัตตัญญุตา - ความรู้จักประมาณคือความพอเหมาะพอดีในการดําเนินชีวิตในเรื่องสําคัญๆ เช่น ในการกินให้กินแต่พอดีไม่น้อยไปจนเป็นโรคขาดอาหารไม่มากไปจนเป็นโรคอ้วนกินตามความต้องการของธรรมชาติ ไม่กินตามความต้องการของกิเลสในการแสวงหาให้รู้จักยินดีในสิ่งที่ได้มา แสวงหาให้เหมาะแก่กําลังและระมัดระวังเรื่องดี-ชั่วในการทําหน้าที่ต้องท ําให้ถูกคือไม่ให้ผิดหน้าที่ทําให้ครบคือไม่ให้บกพร่องเสียหายหากยังเข้าถึงความพอดี ในระดับสูงไม่ได้จําเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องยึดความพอดีในระดับสามัญไว้หาไม่ แล้วชีวิตจะไม่เหลือความพอดีสักอย่างจนทําให้เกิดปัญหามากมายตามมาดุจธรรมชาติ และทรัพยากรในโลกที่ถูกทําลายจนขาดความสมดุลและเกิดผลกระทบอย่างรุนแรงในปัจจุบัน

www.การลอยอังคาร.com